Σχεσάκιας: Ουσιαστικό γένους αρσενικού. Αναφέρεται σε άτομα που είναι διαρκώς σε μια σχέση και άρα δεν επιβιώνουν εύκολα εκτός «σχεσιακού» πλαισίου.
Όρος λίγο πολύ γνωστός σε όλους μας, αλλά και ανθρωπότυπος, τον οποίο σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε γνωρίσει. Συχνά συγχέεται λανθασμένα με το μονογαμικό άτομο που διατηρεί μια μακροχρόνια σχέση. Αντιθέτως, οι σχέσεις του εν λόγω ατόμου δεν είναι απαραιτήτως μακροχρόνιες, μονογαμικές, ή επιτυχημένες. Είναι απλώς πολλές, υπόπτως πολλές. «Διαπράττει» κατά συρροή σχέσεις και ο λόγος είναι άξιος συζήτησης.
Προσωπικά, ποντάρω στην ανασφάλεια. Διότι την μοναξιά πολύ εμίσησαν (κυρίως οι στιχουργοί λαϊκών ασμάτων), την τρυφερότητα όμως ουδείς. Και σίγουρα είμαστε έτσι κουρδισμένοι από τη φύση μας, εμείς οι homo sapiens sapiens, που άμα μας ρωτήσουν αν θα προτιμούσαμε να είμαστε μόνοι μας ή με παρέα, το πιθανότερο θα ήταν να απαντούσαμε το δεύτερο. Η μοναξιά ακούγεται καλή μόνο για τους μοναχούς.
Από την άλλη, θαρρώ πως είναι μια από τις πιο παρεξηγημένες έννοιες εκεί έξω. Αν σε πιάνει η καρδιά σου και μόνο στο άκουσμα της λέξης τότε ξέρεις τι φταίει. Είναι η ανασφάλεια που ανέφερα παραπάνω, η οποία παίζει με το μυαλό σου, μεγαλοποιεί τα πράγματα και σε ωθεί σε βεβιασμένες λύσεις για προβλήματα που δεν υπάρχουν. Το άγχος που δημιουργείται όντας εκτός σχέσης συνδέεται με την ακόρεστη ανάγκη επιβεβαίωσης μέσα από τον έρωτα. Το να δημιουργείς συνεχώς σχέσεις, το να μην ξέρεις καν πως είναι η ζωή έξω από αυτές, είναι ένας «ξεχειλωμένος» ρομαντισμός. Ένας εμμονικός κύκλος που δεν σου προσφέρει τη συναισθηματική πληρότητα κι ολοκλήρωση που εξ αρχής ζητούσες όταν μπήκες στο παιχνίδι. Και είναι οκ που τη ζητούσες, όλοι μας αυτό κάνουμε εξ άλλου.
Όριο στο πόσες φορές θα ερωτευτείς και πόσες ιστορίες αγάπης θα ζήσεις, φυσικά και δεν υπάρχει. Προφανώς η κάθε σχέση που δημιουργείς είναι μια εμπειρία, μια απόδειξη ότι έζησες. Και τίποτα από αυτά δεν είναι κακό. Η παράνοια ξεκινά όταν το ενδεχόμενο να μείνεις χωρίς ταίρι σε τρομάζει και το αποφεύγεις συστηματικά. Όταν θα προτιμούσες να παραμένεις σε άλλη μια μέτρια σχέση από το να είσαι ελεύθερος. Ελευθερία μέσω της μετριότητας δεν υφίσταται.
Τελικά γιατί μας τρομάζει τόσο να μείνουμε μόνοι μας; Πώς γίνεται να νιώθουμε μεγαλύτερη ψυχική ανακούφιση με τον οποιοδήποτε ερωτικό σύντροφο παρά με τον εαυτό μας; Αφού είμαστε καλά παιδιά ρε σεις! Φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι γιατί από μικρή ηλικία διδασκόμαστε ότι αυτό είναι κάτι το αρνητικό και μη ανθρώπινο. Μαθαίνουμε να περιμένουμε το «άλλο μας μισό», δίχως να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε απόλυτα ολόκληροι. Έχουμε τόση δίψα να γνωρίσουμε κόσμο και να ερωτευθούμε, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να δώσουμε χρόνο σε εμάς τους ίδιους, να μας μάθουμε και να μας αγαπήσουμε, συγκρατούμαστε από φόβο κι ανασφάλεια.
Η μοναχικότητα είναι το μονοπάτι προς την αυτογνωσία, την αποδοχή και την ενδοσκόπηση, γι’ αυτό και είναι απαραίτητη για τον κάθε άνθρωπο. Η σχέση μπορεί να σου προσφέρει συντροφικότητα και κάλυψη, αλλά δεν μπορεί να γεμίσει όλα τα «κουτάκια» που δημιουργεί η ανασφάλειά σου. Υπάρχει μια διαδρομή που πρέπει να διασχίσεις μόνος σου, οφείλεις να το κάνεις αυτό προκειμένου να θεωρείσαι ελεύθερος και πλήρης. Με το χρόνο που αφιερώνεις στον εαυτό σου, χτίζεις σταθερά την αυτάρκεια και την ανεξαρτησία σου, αποβάλλεις τις πιεστικές απαιτήσεις και ανακαλύπτεις καλύτερα τις επιθυμίες και τους στόχους σου.
Ο άνθρωπος χρειάζεται το συνάνθρωπο και ο έρωτας είναι γενεσιουργός δύναμη των πάντων. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. ΑΛΛΑ! Η ομορφιά έγκειται στον έρωτα για τον έρωτα κι όχι στην σχέση για την σχέση.
