Όπως είπε κάπου κάποιος «Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Τι γίνεται όμως όταν δε μπορείς ούτε και αυτή τη ρημάδα την αρχή να κάνεις; Βρίσκεσαι σε τεντωμένο σκοινί, η εξεταστική πλησιάζει. Το πρόγραμμα έχει ήδη βγει. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου να διαβάσει και για να το πετύχεις κάνεις ό,τι περάσει από το χέρι σου!
Καποιες τρελες σου ξεκινουν εναν μηνα πριν:
Ξεκινάς από το εύκολο. Να μαζέψεις σημειώσεις. Βάσει λογικής δεν είναι τρέλα. Καταντάει όμως, όταν ξέρεις πως δε θα διαβαστούν, αλλά παρόλα αυτά τάζεις τα πάντα ακόμα και σε συμφοιτητές που δεν είχες μιλήσει ποτέ ξανά μαζί τους.
Κι έρχεται η ώρα να οργανώσεις εκείνο τον φάκελο. Ίσα που τον ανοίγεις για να βάλεις μέσα τα χαρτιά. Και ποιος ξέρει μετά που θα τον καταχωνιάσεις; Και που να χωρέσουν όλα αυτά σε μια μόνο φωτό του κινητού;
H παρανοια συνεχιζεται στις δυο βδομαδες:
Ο χρόνος μειώνεται δραματικά. Το έχεις φτάσει πια σε άλλο level. Κολλάς παντού χαρτάκια με τη φράση «ΔΙΑΒΑΣΕ!». Είναι αγχωτικό, αλλά θα μου πεις γι΄αυτό το κάνεις, μπας και αγχωθείς και καθόλου. Αλλά δεν τελειώσαμε εκεί.
Τυπώνεις το πρόγραμμα της εξεταστικής, υπογραμμίζεις αυτά που σε αφορούν και τσαακ, το κοτσάρεις κάπου ψηλά να το βλέπεις. Στο ψυγείο, στο γραφείο, όπου να΄ναι… αρκεί να το βλέπεις. Ε, τουλάχιστον να ξέρεις πότε δίνεις τι, άλλες χρονιές δεν ήξερες καν.
Κορυφωση της κρισαρας λιγες μέρες (ωρες) πριν:
Πηγαίνεις στη γεμάτη σκόνη βιβλιοθήκη και αρπάζεις το πρώτο βαρύ κι ασήκωτο σύγγραμμα που θα βρεις μπροστά σου. Ανοίγεις τυχαία σε μία σελίδα και επιστρατεύεις τα μεγάλα μέσα. Instagram story, ρε συ. Κάνεις κι ένα boomerang. Συνεχίζεις με hashtag #sexetastiki, πατάς εν ανάγκη και μία δημοσκοπησούλα με το «Διαβάζει κανείς ή μόνος μου παλέυω;, κι όταν το δουν οι συμφοιτητές αρχίζουν και ψάχνονται. Βροχή τα μηνύματα. «Διαβάζεις; Πώς πάει; Καλή τύχη». Ποντάρεις στο να συγκινηθείς και να διαβάσεις επιτέλους.
Ποιος ξέρει, ίσως και να τα καταφέρεις. Αν όχι δεν τρέχει μία φοιτητάρα μου. Ας είναι καλά ο Σεπτέμβρης. Άλλωστε όποιος χάνει στην εξεταστική… κερδίζει στην αγάπη!
