Αγάπη, τι δύσκολο πράγμα, όπως έχει πει και το σοφό άσμα. Ανεξάρτητου ηλικίας, όλοι μας την επιζητούμε. Την έχουμε όλοι μας βιώσει, άλλοι λίγες και άλλοι αρκετές φορές στη ζωή μας. Όλοι την έχουμε πατήσει τουλάχιστον μια φορά με μια «αγάπη» και όλοι θυμόμαστε τη πρώτη μας αγάπη που ήταν γύρω στο δημοτικό, που νομίζαμε ότι είναι ο έρωτας της ζωής μας.
Ή ακόμα χειρότερα για αυτή που τελείωσε άδοξα ή δεν ξεκίνησε ποτέ. Το γιατί; Πολλές φορές άγνωστο. Θα μείνω με την δίκη μου, όμως εξήγηση που λέει ότι αν κάτι είναι να μην γίνει δεν θα γίνει ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα. Θα μου πεις δεν αξίζει να προσπαθήσω; Αυτό εξαρτάται από το τι υπομονή και πείσμα έχει ο καθένας μας. Το θέμα δεν είναι το γιατί δεν έγινε ή έγινε, αλλά να μην το παίρνουμε προσωπικά. Ίσως κάποια πράγματα έρχονται σε κακό timing και γενικά οι πλανήτες περνάνε τη φάση τους.
Όμως πώς να το πάρω αν κατάμουτρα πάρω την απόρριψη;! Καλή ερώτηση. Κάθε «αγάπη», «απωθημένο», «καψούρα», «περιπέτεια», πείτε το όπως θέλετε, έχει μια αρχή και ένας τέλος. Το πιο βασικό; Θέλει δυο. Δυο που να θέλουν να είναι μαζί. Δύο που θέλουν να ζήσουν αυτή τη φάση. Όλοι μας είχαμε μια φίλη που ήταν κολλημένη με τον κλασικό αδιάφορο/γυριστρούλη, που παρόλο που ήξερε ότι σε αυτό είναι ένας (και όχι δύο) τον ήθελε ακόμα. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Το σίγουρο; Θέλει δυο. Τι πιο όμορφο από αυτό; Αμοιβαία ανταλλαγή συναισθημάτων. Και να θυμάστε, τίποτα δεν είναι για πάντα… αλλά για όσο είναι, ας είναι αμοιβαίο. Τα λέμε την επόμενη Δευτέρα!
