Τις προάλλες είχα πάει να δω την ταινία του Παπακαλιάτη. Τι ωραία ταινία. Πρώτη φορά βέβαια που δεν εστίασε τόσο στο ερωτικό κομμάτι. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ γενικά το έχω και λίγο εύκολο το κλάμα και όπως καταλαβαίνεται ταινία του Παπακαλίατη και να μην κλάψεις δεν γίνεται. Όχι μόνο εγώ, όλο το σινεμά καλέ. Αν και διάβασα την είχε γράψει 2-3 χρόνια πριν, ομολογώ ότι ήταν πολύ επίκαιρη, ακουμπούσε μερικά πολύ ευαίσθητα θέματα που 3 χρόνια μετά βασανίζουν όλο και περισσότερο την Ελληνική κοινωνία και όχι μόνο.
Αν δεν την έχετε δει νομίζω πως αξίζει να την δείτε. Δεν την λες καν κλασική girly ταινία ή το κλασικό love story που περιμένει κανείς να δει από το συγκεκριμένο σκηνοθέτη με ένα ακόμα μελοδραματικό σενάριο \, όπως θα πίστευε ο κάθε ένας πριν πάει να δει τη ταινία αν δεν είχε διαβάσει τη πλοκή, αλλά ίσα ίσα, με εξέπληξε ομολογώ ευχάριστα. Ακούμπησε μερικά πολύ ευαίσθητα θέματα μπορώ να πω.
Ας μείνουμε όμως στο κομμάτι που σε όλη την ιστορία ήταν η κινητήριος δύναμη. Μα δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την λέξη «Αγάπη». Στο όνομα της έχουν γίνει μέχρι και πόλεμοι. Μην ξεχνιόμαστε… το όνομα αυτής, ωραία Ελενη. Σε μια Ελλάδα που αλλάζει συνεχώς, που τα πολιτικά δρώμενα τρέχουνε με ταχύτητα φωτός, που τα οικονομικά του κάθε ένα από εμάς πάνε από το κακό στο χειρότερο και που νιώθεις ότι ζεις σε ένα συνεχόμενο κινούμενο χρηματιστήριο, υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να παλεύουμε και να ζούμε, εγώ σε αυτό κατέληξα μόλις τελείωσε η ταινία. Οι δυσκολίες δεν σταματάνε ποτέ να υπάρχουν, απλά με τα χρόνια ίσως μειώνονται. Γι’αυτή την λέξη έχουν αναφερθεί χιλιάδες συγγραφείς και λογοτέχνες. Έχουν γραφτεί τραγούδια, ποιήματα. Πόσο όμορφη λέξη. Πόσα συναισθήματα μπορούν να χωρέσουν μέσα σε μια λέξη 5 μόνο γραμμάτων;
Και ναι, οκ. Ξέρω, κάποιοι θα μου πείτε ότι πάλι προσγειώθηκα στην tsoukalaland και άρχισα να τα βλέπω όλα ροζ και να βλέπω πρίγκιπες πάνω σε άσπρα άλογα. Δεν είναι έτσι, σκεφτείτε πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν μπορούσαμε να ερωτευτούμε. Αν ο καθένας από εμάς ζούσε για τον εαυτό του και μόνο. Αν δεν βρίσκαμε έναν άνθρωπο που να είναι εκεί να μας ακούει στα εύκολα και στα δύσκολα. Να είναι ο άνθρωπος που θα ακούει τον κάθε προβληματισμό και αγωνία μας. Ο άνθρωπος που θα θέλουμε να μοιραστούμε τις αγωνίες μας και τους φόβους μας. Η αγάπη δεν γνωρίζει χρώμα, φύλλο, εθνικότητα, θρησκεία ή ηλικία. Δεν κοιτάει σύνορα. Βασικά δεν σε ρωτάει καν, νομίζω. Γι’αυτό σας λέω… αγαπήστε και πείτε το όσο είναι νωρίς, γιατί αύριο μπορεί να είναι αργά. Είναι ωραίο πράγμα να δείχνουμε τα συναισθήματα μας, να ξέρουμε ότι κάποιος νοιάζεται ουσιαστικά για εμάς. Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από αυτό.
Και νομίζω ότι όλοι το θέλουμε στη ζωή μας.
Σας φιλώ και ελπίζω μέχρι την επόμενη φορά, αν όχι όλοι, κάποιοι από εσάς να έχετε ερωτευτεί ή να έχετε βρει αυτό τον άνθρωπο που να θέλετε να μοιράζεστε τις σκέψεις σας μαζί του.
