Είναι περασμένες 6 και τρέχω να προλάβω το τρένο για Λονδίνο. Τσάντες, χαρτιά, σκουφιά, γάντια, ένας πανικός. Καταφέρνω να φτάσω στην αποβάθρα 5΄ νωρίτερα. Το χαμόγελο της ευτυχίας αρχίζει να σχηματίζεται, καθώς υπολογίζω πως θα φτάσω μια ώρα νωρίτερα σπίτι μου από ότι υπολόγιζα. Οπότε ρωτάω στις πληροφορίες αν μπορώ να μπω στο τρένο των 18:15, καθώς το δικό μου εισιτήριο έλεγε 19:15. Θα μου πείτε δεν ξέρεις για τι ώρα έχεις κλείσει; Υπάρχουν αρκετές επιλογές για τα εισιτήρια εδώ, μάλλον για να μπερδεύουν το κόσμο, όπως είχε πει κάποτε μια φίλη μου Αγγλίδα και να σου παίρνουν έξτρα λεφτά. Δεν ξέρω αν τελικά είχε άδικο. Εγώ όμως είμαι σίγουρη ότι έχω κλείσει με ανοιχτή επιστροφή. Καθώς μου επιβεβαιώνουν ότι μπορώ να επιβιβαστώ στο τρένο των 18:15 μπαίνω μέσα, βρίσκω άδεια θέση και κάθομαι σαν κυρία και περιμένω τον έλεγχο των εισιτηρίων. Λέω η τύχη με το μέρος μου σήμερα, πρόλαβα το τρένο και βρήκα να κάτσω.
Γεμάτο το τρένο. Έρχεται η ώρα του έλεγχου. Ευγενικά (πάντα) μου ζητάνε το εισιτήριο μου. Το κοιτάει και μου λέει «Δεσποινίς έχετε πάρει λάθος τρένο». Τον ενημερώνω ότι είχα κλείσει ανοιχτό εισιτήριο χωρίς κάποιο περιορισμό στην ώρα, και επίσης ρώτησα στις πληροφορίες στον σταθμό πριν επιβιβαστώ και μου το επιβεβαίωσαν. Αρχίζει να μου ξανά επαναλαμβάνει την ίδια πρόταση με έντονο αυτή τη φορά τόνο. Και τον ξανά ενημερώνω. Μου λέει μάλλον δεν καταλαβαίνεται τι σας λέω (εννοώντας ότι δεν αντιλαμβάνομαι την γλώσσα του) και ότι δυστυχώς θα πρέπει να πληρώσω τη διάφορα ή να κατέβω στην επόμενη στάση. Παγώνω, αρχίζει να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμη, καθώς είχα μια φριχτή μέρα και προσπαθώ να διαπραγματευτώ ότι είναι αργά, και θα πρέπει να κατέβω σε ένα σταθμό στη μέση του πουθενά μόνη μου και να περιμένω μια ώρα, χωρίς να είναι ακριβώς δικό μου το λάθος.
Φυσικά και δεν άκουσε λέξη από αυτά που του έλεγα και συνέχισε να λέει τα ίδια που μου έλεγε και πριν «Τελικά θα πληρώσετε την διάφορα ή θα κατεβείτε;». Του λέω θα κατέβω στη μέση του πουθενά και θα περιμένω μια ώρα το επόμενο; Δεν αισθάνομαι ασφαλής μέσα στο σκοτάδι να το κάνω αυτό. «Αυτό είναι δικό σας το πρόβλημα δεσποινίς». Και κάπως έτσι μπαίνει το κερασάκι στη τούρτα. Α, ξέχασα να σας πω πως η διάφορα ήταν 40£ και το εισιτήριο μου στοίχιζε 19£. Όπως καταλαβαίνετε, κατέβηκα.
Κάθομαι στην αποβάθρα, στη μέση του πουθενά, με το κρύο να θερίζει μέχρι το κόκαλο για να περιμένω το επόμενο σε μια ώρα. Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ, προσπαθώ να καταλάβω πως αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο ψυχρός και αμείλικτος. Είχε μια παγωμένη, αδιάφορη έκφραση. Δεν μπορούσε να δει πέρα από το κουτάκι στο οποίο τον είχαν εκπαιδεύσει. Από τη μια θαυμάζεις την οργάνωση και την τυπικότητα των βόρειο-ευρωπαίων, από την άλλην ο ανθρώπινος παράγοντας και το συναίσθημα φαίνεται να μην τους ακουμπάει καν. Και για να μην παρεξηγηθώ, εννοείται πως έκανε την δουλειά του και αυτό πρέπει να κάνουν όλοι.
Για σταθείτε λίγο, ο ανθρώπινος παράγοντας δεν παίζει κανένα ρόλο; Πιστεύετε ότι αν απλά με ενημέρωνε πως έχει η διαδικασία προς αποφυγήν μελλοντικού λάθους και δεν με κατέβαζε θα ήταν τόσο μεγάλη η ζημία για την εταιρία; Ή μήπως θα κατέρρεε η αγγλική οικονομία. Δεν ξέρω αν ήταν θέμα ρατσισμού, όμως νομίζω πως τα πάντα θέλουν ένα μέτρο και πάνω από όλα να λαμβάνουμε υπόψη μας και τον ανθρώπινο παράγοντα. Πάνω από όλα να είμαστε άνθρωποι. Ίσως στην Ελλάδα, δεν έχουμε τόση οργάνωση, όμως πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι.
Σας φιλώ μέχρι την επόμενη Δευτέρα. Είμαι σίγουρη ότι όλο και κάτι καινούργιο θα έχω να σας πω!
