Ξέρετε ποσά πράγματα μπορούν να προκληθούν εξαιτίας του; Γνωρίζετε τις επιπτώσεις του; Ποιος άνθρωπος θα μου πείτε το 2016 πάνω στο πλανήτη δεν στρεσάρεται. Οκ, έχετε δίκιο εν μέρει. Αλλά αξίζει;
Θα σας μιλήσω από προσωπική, πρόσφατη μου, προχθεσινή εμπειρία. Εγώ γενικά δεν θα με χαρακτήριζα τέρας ψυχραιμίας και θετικότητας. Το τελευταίο χρόνο η αλήθεια είναι πως το παλεύω να το βελτιώσω, όμως δεν είναι τόσο απλό. Πώς; Προσπαθώντας να σκέφτομαι περισσότερο τα θετικά σε κάθε αποτυχία παρά τα αρνητικά, όσο φυσικά γίνεται. Ακόμα και το να μετράω μέχρι το 10 όταν μου λένε κάτι και με εξοργίζουν στη δουλειά, ώστε να απαντάω με ψυχραιμία και με το χαμόγελο στα χείλη. Έχω προσπαθήσει και η αλήθεια είναι πως δουλεύει θα έλεγα.
Τι κάνω με το κομμάτι στρες όμως; Δυσκολεύομαι, ρε παιδί μου, πολύ. Στρεσάρομαι για τα πάντα. Στρεσάρομαι μέχρι για το τι θα μαγειρέψω. Υπερβολή; Μπορεί, όμως έτσι είμαι… Δεν το ελέγχω, αλήθεια. Το ξέρω ότι οι επιπτώσεις είναι πολλές. Πρόσφατη εμπειρία μου το πιάσιμο των μυών μου. Ξύπνησα και έμεινα εκεί που ήμουν. Νόμιζα ότι θα μείνω έτσι για πάντα. Σοκ.
Εννοείται πως με όση δύναμη είχα ετοιμάστηκα και πήγα στο γιατρό. Το γιατί το έπαθα, άγνωστος ο λόγος, πολλές οι εξηγήσεις, ακόμα λέει και από στρες. Από στρες; Στο άκουσμα του σοκαρίστηκα. Το πόσο πονάει αυτό το πράγμα, τι να σας πω δε λέγεται. Γύρισα σπίτι, μαζί με τα φαρμακάκια μου και προσπαθούσα να εξηγήσω στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να το ξανά πονέσω. Και πόσα ακόμα παθαίνουμε επειδή ο οργανισμός μας αντιδράει στη κακοποίηση που του κάνουμε, ίσως και άθελα μας κάποιες φορές εμείς οι ίδιοι. Αξίζει να πονάμε τον ίδιο μας τον εαυτό επειδή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τον άγχος μας; Νομίζω πως όχι.
Άρα; Εξορκίστε το! Πάρτε το χαλαρά, γιατί όπως είπαμε και στο προηγούμενο άρθρο πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας. Πάρτε τα όλα λίγο πιο χαλαρά. Μια φορά ζούμε. Τα φιλιά μου μέχρι την επόμενη Δευτέρα!!!
