Όταν ήμουν μικρός ούτε που γνώριζα ότι ήμουν παιδί με ειδικές ανάγκες. Με τον καιρό όμως, ακούγοντας ότι είμαι διαφορετικός, κάτι πέρασε από το μυαλό μου. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα γέλια μου, μιλούσα φωνάζοντας, φέρνοντας τους γονείς μου σε δύσκολη θέση, αλλά δεν το έκανα επίτηδες. Ο αδερφός μου όταν ήταν μικρός, λίγο μεγαλύτερος από μένα, ντρεπόταν για μένα, δεν μου το έλεγε, αλλά το έβλεπα στα μάτια του. Ήξερα ότι με αγαπάει και ας ντρεπόταν για μένα. Τώρα που σας μιλάω είμαι 18 και έχω γίνει ακόμη πιο διαφορετικός από τότε που ήμουν παιδί. Έχω πιο σύνθετη σκέψη, δε δίνω σημασία σ’ αυτούς που μου μιλάνε και συνήθως κοιτάω πίσω από αυτούς, όχι επειδή απαξιώ γι’ αυτά που μου λένε, αλλά νιώθω ότι δε μου δίνουν πραγματική σημασία, απλώς προσποιούνται. Ξέρω όμως εκτός από τα αρνητικά που έγιναν περισσότερα, έφυγε η ντροπή από τα μάτια του αδερφού μου, έγινε σύμμαχος και φίλος μου. Είναι ο μόνος που με κάνει να νιώθω ενήλικος και σημαντικός.
Κάθομαι στο κρεβάτι κοιτώντας από το παράθυρο μου τις ακτίνες του ηλίου που με χτυπούν στα μάτια και χαλαρώνω, παίζω με τα δάχτυλα και δημιουργώ σκιές και γελάω. Όταν γελάω πολύ ξεχνιέμαι και νομίζω πως είμαι μόνος μου στο χώρο και κάπως έτσι ξεφεύγω, αλλά φαίνομαι περίεργος στους άλλους. Είναι δύσκολο κάποιος που δε σε ξέρει να μπορέσει να σου κάνει συντροφιά. Δε μου αρέσει που με θεωρούν παράξενο και τρελό, απλώς δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους με το συνηθισμένο τρόπο.
Ο αδερφός μου ήρθε σπίτι. Τον είδα από το παράθυρο. Είμαι έτοιμος για τη βόλτα μας. Η μαμά με ετοίμασε με πολύ μεγάλη προσοχή γιατί ξέρει πόσο μου αρέσει να είμαι καλά ντυμένος και άνετος χωρίς πολλά ρούχα πάνω μου. Η βόλτα περιλαμβάνει συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ο αδερφός μου ξέρει ότι μου αρέσει να τα κάνω όλα με συγκεκριμένη σειρά και τάξη. Γελάω τόσο δυνατά που ακούγομαι μέχρι έξω, το γέλιο γίνεται κλάμα, δεν μπορώ να συγκρατηθώ, δεν μπορώ να με ελέγξω. Ακούω τη φωνή του και ξεχύνομαι στις σκάλες.
Μία βόλτα είναι κάτι απλό για όλους εσάς, για μένα είναι ελευθερία. Μια μαγική ελευθερία που την έχω μόνο για λίγο. Όμως αυτό το λίγο, το μαγικό «λίγο» με τον αδερφό μου είναι ΠΟΛΥ. Βλέπω στα μάτια του ότι με κυκλοφορεί όλο καμάρι και χαρά. Εγώ κάνω σαν παλαβός από την χαρά μου, χοροπηδάω και φωνάζω σε ολόκληρο τον περίπατο. Με γνωρίζει στους φίλους του αν και ντρέπομαι. Πάλι γελάω, γελάω πολύ και νιώθω άνετα με το δικό μου περίεργα φυσιολογικό τρόπο.
Ο περίπατος μου συνεχίζεται χέρι- χέρι με τον άγγελο μου, τον αδερφό μου.
Γράφει ο Γιώργος Ρούσσος
