Διαβάζω τη φράση «Every next level of your life will demand a different you» στον τοίχο μου στο facebook και αναλογίζομαι. Λάθη; Χαμένος χρόνος; Ψευδαισθήσεις; Πόσο πρέπει να μετανιώνεις γι΄αυτά; Πόσο ανούσια ήταν;
Μία φίλη μου που σπουδάζει ψυχολογία, συνηθίζει να χρησιμοποιεί τη φράση «Όλα είναι στο μυαλό σου» και φυσικά δεν είναι το μότο της, επειδή πιστεύει στη θεωρία του κόσμου των ιδεών. Ότι ο κόσμος μας δηλαδή, είναι ένα matrix, για να μιλήσω με τη σύγχρονη ορολογία (!). Βέβαια, ποια είμαι εγώ για να απορρίψω μια τόσο ιδιοφυής οπτική της πραγματικότητας που ζούμε; Όμως, ας επιστρέψουμε στη φράση που με απασχολεί. «Όλα είναι στο μυαλό σου», σπουδαία φράση. Με το μυαλό σου μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, όχι τους άλλους, ούτε τη μάζα, αλλά τον κόσμο τον δικό σου, που τυχαίνει να ανήκει και στους άλλους.
Πώς όμως; Κάνοντας αυτό που θες εσύ, το εγώ σου με το υπερεγώ σου μαζί. Αυτά είναι αχώριστα. Εσύ δρας υπολογίζοντας και την αντίδραση των «άλλων», πιστεύοντας ότι αυτή σου η δράση έχει κάποιο νόημα, κάποιο αντίκτυπο εκεί έξω. Βέβαια, η σχετικότητα μπορεί να προστάζει σε΄μένα να κάνω κάτι που ο άλλος απεύχεται. Αυτό τι σημαίνει; Ότι δεν πρέπει να το κάνω;
Σε αυτό το σημείο, ερχόμαστε στη ρήξη, στις συγκρούσεις και στις αντιθέσεις που νοηματοδοτούν το σύμπαν και επιφέρουν εν τέλει την αρμονία. Η αρμονία είναι μία και έχει «τέλος» με την αρχαία σημασία και τελειότητα μαζί. Αλλά πώς ερχόμαστε σε αυτή, αφού δεν την ορίζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο, αλλά ταυτόχρονα την συνδέουμε όλοι με μια μορφή συντροφικότητας; Πώς να βρω την αρμονία σε αυτό που πρέπει και σε αυτό που θέλω, που όχι μόνο συγκρούονται μεταξύ τους, αλλά και με τα πρέπει και τα θέλω των άλλων;
Ένας τρόπος υπάρχει, να προσπαθείς να βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα από τις επιλογές σου, τις λάθος και τις σωστές. Τότε δεν υπάρχει χαμένος χρόνος, ούτε μάταιοτητα. Τότε γεύεσαι έναν (τουλάχιστον) καρπό της αιωνιότητας. Κάποτε πίστευα ότι υπάρχουν «άλλοι» που μπορούν να σε ώθησουν στο να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Δεν είναι ότι δε το πιστεύω πια, ούτε ότι έπαψα να πιστεύω στον έρωτα και στις ανθρώπινες σχέσεις. Αλλά τώρα πιστεύω ότι μόνο αν χαράξεις τη δική σου πορεία και είσαι ευτυχισμένος με τον εαυτό σου και τις επιλογές σου, μόνο τότε θα βρεις συνοδοιπόρους είτε εφήμερους, είτε λίγο πιο μόνιμους.
Αλλιώς θα ζεις με την ψευδαίσθηση ότι τα λάθη σου είναι μάταια και απλώς χάσιμο χρόνου σε μια συγκεκριμένη, à priori πραγματικότητα που έχει μία και μοναδική τάξη. Μήπως να πάψουμε να σκεφτόμαστε τόσο πολύ, αλλά και τόσο λίγο ταυτόχρονα;
Γράφει η Αργυρώ Κουτσικάκη
