Έτσι ξαφνικά ξεκίνησαν όλα εκείνο το βράδυ. Μέσα στη μέθη μου μετά από αρκετές βότκες, φάνηκες μπροστά μου! Πού να΄ξερα πως εκείνο το βράδυ θα με σημάδευε για χίλιες και κάτι μέρες μέχρι σήμερα; Ψευδαισθήσεις, αυταπάτες, παιχνίδια του μυαλού μου πως είμαστε μαζί.
Έφταιγα εγώ άραγε; Ή τα δικά σου λόγια, το έντονο ενδιαφέρον σου, οι δικές σου λέξεις όλο ελπίδες για εμένα; Ψέματα που δικαιολογούσα πάντα και υποβάθμιζα τόσο τον εαυτό μου. Φανερές συναντήσεις με την πρώην σου, δημοσιευμένες μάλιστα στον «όμορφο» κόσμο του Facebook. Ωστόσο, είχες πάντα μια έτοιμη δικαιολογία-απάντηση για εμένα, που ένιωθα την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια, όταν έβλεπα τα check-in σας και τις αφιερώσεις τραγουδιών μεταξύ σας όλο έρωτα!
Μετά, λοιπόν, από αυτές τις ωραίες σου απαντήσεις, όλα ήταν καλά. Εγώ καθησυχαζόμουν, γιατί υπήρχε η ισχυρή λέξη «εμπιστοσύνη» προς το πρόσωπό σου και η λέξη «βλακεία» στο μυαλό μου. Περνάει και η φάση με την πρώην, περνάνε και άλλες τόσες φάσεις. Εγώ εδώ, εσύ εκεί. Από την καθημερινή επικοινωνία, στη συχνή, στην σπάνια και τέλος στην ανύπαρκτη.
Πάλι προσπαθούσα να με προστατέψω. Ακόμα και τώρα προσπαθώ! Όσο καλά και να ήμασταν το τελευταίο μας 6μηνο επαφής μας, ήρθε η στιγμή της άμεσης επαφής: συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο μετά από 2 ολόκληρους μήνες. Δυστυχώς, γρήγορα διαπιστώνω πως η επικοινωνία με τα βλέμματα δεν είναι το δυνατό μας σημείο, γιατί υπήρχαν 2 άνθρωποι, αλλά 1 βλέμμα. Το δικό μου και το δικό σου χαμένο στον χώρο του μαγαζιού και στις παρουσίες αυτού.
Ήταν πάντα έτσι; Άσε, θα απαντήσω εγώ για εσένα. ΝΑΙ. Εδώ, λοιπόν, έρχεται η άσχημη πραγματικότητα που πρέπει να διαχειριστώ. Τώρα βλέπω πιο καθαρά και όχι με τα μάτια ερωτευμένης που έβλεπα τόσα χρόνια. Δικαιολογούσα και συμβιβαζόμουν με τα πάντα! Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι για εμένα. Αδιαφορεί για ό,τι του λέω, όλα μου τα συναισθήματα, ακόμα και για εμένα.
Τότε γιατί βγήκαμε; Για να περάσει η ώρα σου μετά τις τόσες ώρες δουλειάς; Δεν θα ήταν προτιμότερο να μείνεις σπίτι σου να ξεκουραστείς και να καυλαντίσεις με καμιά άλλη στο chat; Πολλές απορίες και αναπάντητα ερωτήματα που υπήρχαν από πάντα σε ολή αυτή την παράνοια που ζούσα.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα! Υπήρχαν και καλές στιγμές, αλλά πιο πολλές κακές και δύσκολες καταστάσεις. Εγώ μόνιμα πιστή στο δικό σου «Περίμενε». Ισχυριζόσουν πάντα πόσο ξακάθαρος ήσουν μαζί μου. Ίσως να έχεις δικίο, κι εγώ να μην μπορούσα να το δω.
Τώρα δεν μιλάμε. Ο λόγος ήρθε από την τελευταία συνάντησή μας. Μηδέν επικοινωνία και μια έμμεση προσβολή στο πρόσωπό μου! Μέσα στην αμηχανία και το σοκ μου, διαχειρίστηκα τελείως λάθος την κατάσταση. Με ένα τόσο περίεργο και αμήχανο γέλιο!
Λυπάμαι για τον εαυτό μου που το λέω, αλλά μου λείπεις. Λυπάμαι, γιατί άλλη μία φορά δεν με σέβομαι. Cross my fingers για την λύτρωση μου.
Γράφει η Κωνσταντίνα Κρίνου
