Περπατώντας στα σοκάκια στο κέντρο της Αθήνας αργά το βράδυ, αντικρίζει κανείς πράγματα, που ενώ ξέρει πως συμβαίνουν ή τα αψηφά τελείως ή νομίζει ότι τα φαντάζεται. Αλλά κάποιες φορές τα βλέπει ο ίδιος να παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά του με έναν πολύ τρομακτικό τρόπο. Όλοι οι δρόμοι γύρω από το μετρό του Πανεπιστημίου και τη Νομική, τα Εξάρχεια, την Ομόνοια γεμάτοι από ομάδες ανθρώπων που κάνουν ναρκωτικά και έχουν χάσει τον αυτοέλεγχο, την αλήθεια. Ζουν στον κόσμο των ψευδαισθήσεων, των παραισθήσεων, σε ένα κόσμο τρελό που οδηγήθηκαν εξαιτίας της εξάρτησης. Σε ένα κόσμο που κοντεύει να τους «κάψει» ή και να τους σκοτώσει.
Οι χρήστες ναρκωτικών αυξήθηκαν στη χώρα μας μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, όχι τόσο επειδή ο λαός έψαχνε διαφυγή και τη βρήκε εκεί, αλλά εξαιτίας και της μείωσης του κόστους σχεδόν όλων των τοξικών αυτών ουσιών. Στην Αθήνα γίνεται διακίνηση κυρίως ηρωίνης, κοκαΐνης και ακατέργαστης κάνναβης, φαρμακευτικών δισκίων και μεθαμφεταμίνης. Βέβαια, η ηρωίνη που διακινείται πλέον ευρέως είναι η επονομαζόμενη Τάι ή Ταϊλανδέζικη ηρωίνη, η οποία λόγω της κακής της ποιότητας δημιουργεί ακόμη πιο άσχημες παρενέργειες στους χρήστες.
Καθημερινά στις προαναφερθείσες περιοχές βρίσκονται ομάδες δράσης που προσφέρουν σιωπηρά βοήθεια στους χρήστες με την παροχή τροφής, νερού και βασικών ειδών πρώτης ανάγκης. Και τώρα μπορεί εύκολα να αναρωτηθεί κάνεις αν είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να σωθούν ή είναι χαμένα κορμιά όπως πολλοί τους αποκαλούν. Μπορεί κάποιος να με πει οπτιμίστρια, αλλά κατ΄εμέ σίγουρα δεν είναι χαμένα κορμιά.
Ίσως μια κινητοποίηση στήριξης προς αυτούς τους ανθρώπους να έφερνε κάποιο αποτέλεσμα. Ίσως αν ο κρατικός μηχανισμός έδειχνε για πρώτη φορά την παρουσία του η κατάσταση βελτιωνόταν. Εσύ γνωρίζοντας την κατάσταση θα άφηνες τον διπλανό σου να πεθάνει; Γιατί διπλανός σου είναι και αυτός. Περνάς σχεδόν καθημερινά από δίπλα του. Όλοι κάνουμε λάθη. Το θέμα είναι να καταφέρνουμε να τα ξεπερνάμε. Και αυτοί οι άνθρωποι δυστυχώς μόνοι τους δεν μπορούν. Κάνε κάτι για αυτό. Μην μένεις άπραγος. Προσπάθησε!
Γυρνώντας, λοιπόν, στα χαμένα κορμιά, ναι λοιπόν φυσικά και δεν είναι. Έχουν ζωή ακόμα, έχουν μια ακόμη ευκαιρία, βοήθησέ τους. Δεν είναι κομμένες μαργαρίτες που σε λίγο θα μαραθούν. Είναι τσακισμένες στη μέση, αλλά θα έρθει η βροχή, θα βγει το ουράνιο τόξο, θα λάμψει ο ήλιος και τότε θα υψώσουν πάλι το ανάστημά τους. Και όλα αυτά με τη δική σου βοήθεια. Τη δική μου βοήθεια. Τη δική μας βοήθεια. Μην σιωπάς, μην τους προσπερνάς. Μίλα, Φώναξε, Πράξε. Γιατί όλοι μαζί μπορούμε, αρκεί να το πιστέψεις!
Γράφει η Εύα Σμαραγδάκη
