Το προσκλητήριοοο, μου έπεσε απ’ τα χέριαααα. Όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόοοον. Και βέβαια είναι δυνατόν ηλίθιε τραγουδιστά. Αφού σου έπεσε, να σηκωθείς να το πιάσεις και να μην το κάνεις και τραγούδι. Τι με νοιάζει εμένα, αν σου έπεσε το προσκλητήριο από τα χέρια. Τέλος πάντων, δεν θα μπώ σε πρόλογο γεμάτο κακίες, καθώς τις φυλάω για μετά.
Γράφω πάλι σήμερα με απότερο σκοπό να διαβάσετε το άρθρο και να πείτε ότι έχω απόλυτο δίκιο. Να πείτε πως το δίκιο μου δεν μοιάζει με κανένα άλλο από τα δίκια που έχετε διαβάσει μέχρι σήμερα. Να πείτε ότι το δίκιο μου είναι το πιο δικαιότατο δίκιο δικαιοσύνης που διαβάσατε δίκαια μέχρι σήμερα. Να πείτε «γράψε άρθρο, ρε σπασίκλα, και άσε τις μαλακίες (σαν να σας ακούω να το λέτε).
Κχμ, κχμ. Έχετε πάει ποτέ σε γάμο; Τι ρωτάω. Έχετε πάει. Και εγώ έχω πάει. Ήταν πολύ ωραία. Παντρευόταν η ξαδέλφη μου η Φρόσω με τον ανιψιό του Πάρη του αλλήθωρου. Φορούσε ένα κουστούμι καφέ σαν κουράδα, πολύ ωραίο ήταν. Αυτή φορούσε ένα νυφικό που έμοιαζε περισσότερο με ρίζα αγριοσυκιάς, κι αυτό πολύ ωραίο. Νιώθω πως ξεφεύγω από το θέμα.
Συνεχίζεται το γλέντι στο γάμο και εκεί που όλα μοιάζουν όμορφα και γαλήνια, όταν η μουσική παίζει δυνατά – και πλέον δεν ακούγονται τα κακομαθημένα, άθλια και χωρίς-σταματημό-σπαστικό-μουλικόπαιδα να φωνάζουν και να τρέχουν σαν παλαβά στην πίστα- μπαίνει ένα βαρύ και ασήκωτο ζεϊμπέκικο. Εσύ βέβαια, ανακαλύπτεις ότι σ΄αρέσει το ζεϊμπέκικο και αποφασίζεις να σηκωθείς και να χορέψεις.
Σηκώνεσαι να χορέψεις, χωρίς να σκεφτείς ότι με αυτό που θα δούν και θα ζήσουν οι καλεσμένοι μπορεί να θέλουν ψυχοθεραπευτή για την υπόλοιπη ζωή τους. Δεν σκέφτεσαι ότι μια έγκυος μπορεί αμέσως να κάνει αποβολή με το που σε δεί. Δεν σκέφτεσαι ότι κάποιος κούκλος με φυσιογνωμία ηθοποιού, με μάτια που σπινθηρίζουν και λάγνο βλέμμα, θα γράψει άρθρο για σένα, σε μια τύχαια ιστοσελίδα, ας την πούμε προσωρινά Υang.gr.
Ξεκινάς, λοιπόν, να χορέψεις ζεϊμπέκικο. Ενώ ίσως ξεκινάς ωραία, ξαφνικά κάνεις κάτι κινήσεις του τύπου καράτε με συνδυασμό ζούμπα και μουάϊ τάϊ. Εμείς που σου κάναμε κύκλο, δήθεν για να σου χτυπάμε παλαμάκια – ενώ κανόνικά έπρεπε να σου ρίχνουμε στο κεφάλι παλαμάκια μέχρι να πάθεις κρανιοεγκεφαλική κάκωση – αρχίζουμε σιγά-σιγά να τραβάμε προς τα πίσω, γιατί εσύ κακομοίρη Ινδιάνε θέλεις 40 τετραγωνικά για να χορέψεις ένα ζεϊμπέκικο. Σηκώνεις τα πόδια, χτυπάς τα πόδια, χτυπάς τα χέρια σου, τα χέρια των άλλων και της ορχήστρας για να χορέψεις ένα ζεϊμπέκικο. Χτυπάς το κεφάλι σου, φιλάς τα γόνατα, κάνεις συνέχεια «σσσσσσς» για να χορέψεις….ένα…γαμημένο….ζεϊμπέκικο!
Δεν γίνεται, ρε φίλε. Δεν θέλω να πηγαίνω στους γάμους με περικεφαλαία Κολοκοτρώνη, ούτε με στολή ξιφασκίας για να γλιτώσω από το δικό σου ζεϊμπέκικο. Αν δεν σκέφτεσαι εμάς, σκέψου εσένα που είσαι τόσο ταλιμπάν και μπορεί να τραυματίσεις τον εαυτό σου. Αγαπητέ, ελπίζω να μην σε πλήγωσα αν και αυτός ήταν ο σκοπός μου.
Μέτρα βήματα και πάρε σημειώσεις:
- Κατέβα από την πίστα.
- Προχώρα προς την έξοδο του κέντρου.
- Ψάξε βρες το αυτοκίνητό σου.
- Μπές μέσα.
- Φύγε, πήγαινε σπίτι σου και χόρεψε ζεϊμπέκικο στην πίστα του Need for speed που έχεις στο Playstation.
Ευχαριστώ και καλή καρδιά.
