Στεκόμουν μπροστά στο παράθυρο του μικρού σπιτιού μου και κοιτούσα τους ανθρώπους που περνούσαν βιαστικοί. Η εικόνα ήταν επαναλαμβανόμενη. Η ίδια συνεχόμενη ροή ενός κόσμου βουβού, τρομαγμένου και θανατηφόρα σιωπηλού. Η σκηνή άλλαξε μονάχα για ένα δευτερόλεπτο όπου ο κουστουμαρισμένος άντρας πέρασε και έσπρωξε το βιαστικό κοριτσάκι. Η σύγκρουση ήταν ταχεία και η ροή επανήλθε λες και δεν υπήρξε ποτέ κανένας.
Όλοι μαζί δίπλα-δίπλα, μα ο καθένας μόνος του, απασχολημένος με τη δική του πορεία. Η ασπρό-μαύρη εικόνα γέμιζε το μυαλό μου ανεξήγητα ερωτήματα.
Είναι τελικά αυτός ο αυτοσκοπός όλων; Η κατάληξη των ονείρων μιας ανθρωπότητας; Η κατακλείδα είναι η αφάνεια και η μαζοποίηση; Η ζωή τελικά τι κρύβει; Ένα ατελείωτο ποτάμι που δεν οδηγεί πουθενά; Και η ευτυχία; Όχι δεν μπορεί να είναι αυτό η ευτυχία! Αν δεν υπάρχει χαμόγελο, ειλικρίνεια, κύκλοι από νέα παιδιά πάνω στο βουνό να περιμένουν την ανατολή, τότε που βαδίζουμε; Εάν δε γεννά πλέον η μητέρα γη πλάσματα με φως και μαχητική ψυχή, τότε ποιος θα πολεμήσει;
Mε τα χρόνια ο άνθρωπος κλείστηκε στον εαυτό του. Είναι καταναλωτής και χειραγωγείται από τα αγαθά. Τα χρειάζεται, του είναι απαραίτητα για την εικονική του ευτυχία. Κάπως έτσι τον πήρε παραμάζωμα η ζωή. Για να αποκτήσει παραπάνω ύλη αναγκάστηκε να δουλέψει περισσότερο και το έμφυτο χαρακτηριστικό της απληστίας τον έκανε να απαιτεί κάθε μέρα και πιο πολλά. Η αδιάκοπη εργασία επιβλήθηκε. Σιγά – σιγά λοιπόν η λίστα προτεραιοτήτων δε συμπεριλάμβανε πλέον πρόσωπα, κι έτσι ήρθε με τη σειρά της η αποξένωση, η οικειοθελής μοναξιά.
Η εικονική πραγματικότητα πήρε το βασικό ρόλο κι ούτε στοχασμοί μήτε και απορίες δεν υπήρχαν. Μαζοποίηση. Μία τρέλη, ασταθής, ανούσια εκλογίκευση. Όλα οδήγησαν στον άνθρωπο χωρίς τον άνθρωπο. Τον άψυχο, τον ανυπόμονο, τον άδειο. Η Παιδεία έχασε την πραγματική της αξία. Η τεχνολογία χρησιμοποιήθηκε λάθος.Οι αρετές εκμηδενίστηκαν και οι τέχνες δεν έλαμψαν ξανά, γιατί χωρίς ψυχή δεν υφίσταται αριστούργημα.
Μετά την αλλοτρίωση λοιπόν, βαδίζουμε σε μια ευθεία χωρίς φύση και δίχως γέλιο. Μια ευθεία είναι, και απ’αυτήν θα καταστραφούμε.
